Tijdens een oefening kunstzinnige therapie had ik de opdracht niet helemaal goed begrepen. Ik had een stukje van de intro gemist. Ik ging af op wat ik – op het scherm – zag gebeuren in de groep en trok daaruit de conclusie dat we werden gevraagd om te tekenen en deze tekening in te kleuren.
Ik zuchtte want ik vond mijn draai niet.
Toen vroeg ik me af: moet ik dat hier dan allemaal inkleuren? Of mag het ook anders?
Die ‘anders’ gaf me het gevoel dat ik ruimer werd. Ik zat dus op het goede spoor.
En toen voelde ik het: wat VERLANG ik ernaar om buiten de lijntjes te kleuren.
Wanneer ik buiten de lijntjes mag kleuren – ook al is dat niet altijd wat ik nodig heb of wil – geeft me vrijheid.
Het geeft me een gevoel van aanvaarding. Van een mogelijks te strikte begrenzing – hoewel ik gezonde grenzen met veel waardering toejuich – naar een wijdere blik waar veel meer kan en mag zijn, met positieve gevolgen voor onze gezondheid.
Het aspect ‘holistisch’ verwijst naar breder kijken. Als je het holistisch aanpakt, kijk je niet langer enkel naar wat er binnen de lijnen gebeurt, hoewel dit natuurlijk ook van belang is.
Je staat toe dat het allemaal wat groter is en meer verbonden of dat er misschien op een ander perspectief beroep mag gedaan worden. Allemaal met het oog op een vloeiendere gezondheid en gevoel van welzijn.
Binnen de lijntjes, buiten de lijntjes… we kunnen zo veel oordelen als we willen over wat er zich buiten én binnen de lijntjes afspeelt. Uiteindelijk maakt alles deel uit van een eenheid, en is het net die eenheid die maakt dat er overvloed is. Alles staat met elkaar in verbinding, alles heeft zijn plaats en betekenis. Dat van jezelf kunnen en mogen zien is een groot geschenk.
Het kan namelijk meer ruimte creëren binnenin jezelf.
Als je jezelf mag zijn met al jouw aspecten, alle delen van jezelf, jouw ‘binnen de lijntjes’ en ‘buiten de lijntjes’, ben je zo’n rijk persoon. Zo vrij. Zo gelaagd. Zo diep. Zo welkom.
Het geheel is meer dan de som van de delen, en wij mogen allemaal een onderdeeltje van dat geheel zijn. Een geheel dat alleen maar kan bestaan als we zowel binnen als buiten de lijntjes kleuren.
Wat maakt dat we het soms lastig vinden of er net veel plezier in hebben om af te wijken van wat er zich binnen de lijnen afspeelt?
Veel hangt af van onze eigen waarneming. Waar staat de lijn voor? Wie heeft deze geplaatst? Hoeveel waarde schenken we aan de lijn en mogelijks aan degene die die (voor ons) trok of tekende?
En als er buiten de lijntjes wordt gekleurd en er volgt afkeuring… van wie gaat deze uit?
Een andere persoon, de maatschappij of je eigen innerlijke criticus?
Als buiten de lijntjes kleuren een beetje te spannend is, kan het ook heel fijn en veilig en juist en mooi en inspirerend (en… noem maar op) aanvoelen om binnen de lijntjes te kleuren. Het is niet per se benauwend of beperkend. Alles hangt af van hoe het voor jou voelt.
Of je nu erbinnen of erbuiten kleurt of een beetje van allebei: een lijn is één-dimensionaal gegeven. En het mag ook ruimer; die ruimte creëer je zelf door ermee om te gaan zoals het voor jou klopt. Voeg je eigen dimensie toe.
Belangrijkst is dat jij zo veel mogelijk je eigen lijnen gaat creëren, tekenen en definiëren.
Dik, dun, scheef, of lijnrecht. Dat er varianten mogen bestaan. En dat er binnen al deze varianten – hoe sterk ze ook afwijken – nog meer buiten de lijntjes MAG gekleurd worden.
Omdat het kan, en mag.